آھيان ڏينھن جو آئون ڏاڍو سڀن کان، آھي رات مون لاءِ ٿي رُڪ جھڙي
مون ڀانيو ته مون کان پَري کن ملندي، مگر ٻاجھه مون کي ملي ٻُڪ جھڙي
نه ڪو جان جلاد کان جلد نڪري، نڪو ساھ منھنجو سنوت ۾ اچي ٿو
ايئن ئي آھيان بسمل پيو بُل کايان، اڃان ڀاڳ ۾ پيو ڏسان ڇا بچي ٿو
ھي منھنجي نصيبن جي ھي نشاني، ڪو نادان مون کي ڏسي ڪيئن نچي ٿو
ڪئي ڪانه منھنجي پرين پؤاري، چَئِي حال پنھنجو ڪيم چُڪ جھڙي
مسيحا به مون لاءِ ته ماري ٿي آيو، ٻڌايو مَڃان آئون ڪنھن جي مھرباني
چڙھيس جنھن جي ٻيڙي ۾ سوئي ٿو ٻوڙي، ڏيکاري پيو ھر ڪو مون ڏاڍو جواني
ورھاست جو وارث خدا کي ڪيو جن، انھن ئي ته مون کان کسي منھنجي ماني
سھپ ۾ سکيو يار سڀ ڪجھه ته آھيان، مگر ماٺ مون کي لڳي مُڪ جھڙي
اجايو ته ايمان مون وٽ به ڪونھي، جو اڇلي ڏيان ڪنھن بي ايمان کي
پَڙھي پاڪ ڪلمون ڪري ڪم ڪفر جا، مڃايان تنھن نقلي مسلمان کي
جي مومن آھين پوءِ ته مون وانگي ٿي اچ، نھاري ڏسون ھن نگھبان کي
حياتي کان بيزار ”حافظ“ ناھي، پر مِلي ڄڻ ته مون کي زھر ڍُڪ جھڙي