نڪو شھر وارن سان ھوندي شڪايت، نڪو ڳوٺ وارن سان ڳالھيون ڪبيون
اسين فرض پنھنجو نڀاھي وينداسين، ھِن مِٺي قوم کي ڇا ميارون ڏبيون
اسين ڏات پنھنجي کي ڏوراپو ڏيون ٿا، يا انھن جي افعالن کي ويٺا ڏِسون
ٿي عادت کان مجبور يارو پيا آھيون، تڏھن ڪنھن جي تقدير لئه ٿا لِکون
جي سچل، ڀٽائيءَ کان سمجھي نه سگھيا، انھن ۾ ٻي اميد ڪھڙي رکون
انھن ئي افعالن تي ڌرتي پئي کسجي، اندر ۾ اچن ٿا ڪئين ڄٻرا ڄڀيون
ھينئر ڊيم جي حد نه ڊاھي سگھياسين، ته جيئنداسين ڇا تي ۽ مرنداسين ڇا تي
ھي غيرن جون گاريون سُڻي تون نه سنڀرئين، ته پوءِ ويڙھ لئه ٻيو ورنداسين ڇا تي
ھي تنھنجو ۽ منھنجو جي سنڌو سُڪي ويو، ته تون ئي ٻڌائي پوءِ ترنداسين ڇا تي
حرامين کان حق آھن وڙھي يار وٺبا، انھن جي اڳيان ڪو نه نياڻيون نِبيون
نڪو آڻ مڃبي نڪو ڪاڻ ڪڍبي، اچو پنھنجي پيرن تي پاڻي بيھون
ھڪل ساڻ ڌرتيءَ جا ”حافظ“ ٿجو، پوءِ کٽي ڀاڳ پنھنجو مرون يا جيئون
جيسين ساھ جي رڳ ھجي يار سائي، تيسين ڪيئن ڪنھن ڌارئين کي ڪو دڳ ڏيون
سچائيءَ جي سٽ کي پڙھيو مون آ پيارا، ڪڏھن ڦوڳ کي ڪونھي مارويون ڦٻيون