خلق سڄي آ خوديءَ ۾ ڦاٿل، بي خود ھِڪڙو آئون بَنيس
راڄ سڄو آ روئڻ ۾ پورو، رَشڪ ۾ ھِڪڙُ آئون رَھيس
محبت جو ملھه مون سڃاتو، پيچ پرينءَ سان تڏھن پاتو
مرشد مون کي ڪيو اچي ڄاتو، قالُو بلى ڪنھن ته چَيس
ھُيس آئون ڀوري ڀاڳ برھ ڪيو، مُلڪ فَلَڪَ ھي ماڳ برھ ڪيو
داڻي جو کڻي داڳ برھ ڪيو، عشق آدم کان اڳيئي ھُيس
حُسن سندو ھت حال ڏِٺوسين، عشق سندو احوال ڏٺوسين
موسى جبل مثال ڏٺوسين، ڏِيکائي ڪا تِر جي ڏِنس
”حافظ محمد“ يار مُلاقي، عرش مٿي ٿيو پاڻ اوطاقي
ڪٿي خدا ۽ ڪٿي ٿيو خاڪي، آدم جو رُڳو عيب ڏنس
***