خالي ھٿن سان آئون، ھَٿيار تُنھنجي ھٿ ۾
دانھَن سان مُون به دنگ ڪِئو، ديدار تُنھنجي ھٿ۾
پوري نه توسان پوندس، مون کان پَري رَھين تون
ٺاھي مٽيءَ مان مُون کي، پوءِ ڇونه ٿو ٺھين تون
کڻيو قلم قضا جو ڏِس، ڪير پيو ڪُھِين تون
آدم ته ڪيو اَنگل، پر اِسرار تُنھنجي ھٿ ۾
آئِي قَضا ڪُلھن تي، قَابو ڪَريو قلم کي
تُون عرش تي آرامي، مُنھنجي ته ڏِس آلَمَ کي
فراق جو وَڌيو ڦٽ، ھاڻي نه مک مَلم کي
آنھوُن اسان جي وَسُ ۽ اختيار تُنھنجي ھٿ ۾
ھيڏو نه ٻيو ڪو سجدو، ھيڏي نه ٻي سخاوت
رَت ساڻ راند کيَڏيئي، ايڏي رَکي عداوت
تون سِرُ وَڍڻ لئه سنڀرين، سُھڻي جي ڏِس صداقت
قاتل جو ڏوھ ڪھڙو، تلوار تُنھنجي ھٿ ۾
”حافظ“ ھِتي نه ھُوندئين، ڪَرَڪا ھُتي ھَلڻ جي
ھڪ منٽ جي به مھلت، نه ناھي ھِتي ملڻ جي
رَوئج پيو رات ڏينھن، ڪانھي دنيا کِلَڻ جي
مُون پَاند پَئي پُسايا، پيار تنھنجي ھٿ ۾
***