ڪاٺ جي پورھئي تي ھي ڪنواريون گھر بنا گذران پيون ڪن
ھٿ ۾ ھٿوڙو حال اِھو ھر ڪنھن کي ڏِسُ حيران پيون ڪَن
رات جو پھرو پاڻ تي ڏين ڏينھن جو ھيڏا ڏُک ڏِسن
ويچارين جو وات به بند، ھو ڪنھن کان پنھنجو وير وَٺن
ارڙھن سالن جون ٿيون آھن، ڪا ته اندر ۾ آس اٿن
پَٽُ اکيون تون پاپي ڏِسُ، ھو ڪھڙو بُت بَيران پيون ڪن
پيٽ جي خاطر پَٽَ تي ويٺيون ڏينھن تتي ته به ڏاڪ ڪُٽِين
سج لٿي جو سانجھڻ کان پوءِ ساڻيون ٿي ٿيون سَاھُ پَٽِين
مھيني کان پوءِ ماٺ ماٺ ۾ پنھنجي مُنھن ٿيون ميٽ مَکين
ايندن ويندن جي ٿيون اک ۾ موھيو ڪَئِين مستان پيون ڪَن
روڊ جي پاسي ۾ ھي راڻيون مون کي روئاڙي پاڻ رُنيون
لعل وَھيءَ تي لڙڪ وھي پيا، وَرَ بنا ھي ڏسندي وَنيون
ڪي ته وڏيون ٿي ويٺيون آھن ڪن اڃان ڪڍيون مس ڪَنيون
اڄ سڀاڻي سڀ اٿڻ جو تنھنجي اڳيان اعلان پيون ڪَن
____________
متاري ھوٽل جي ڀَرسان ڪاٺ جو دِڪو ھو، اتي نوجوان ڇوڪرين ڪاٺ جي دِڪي تي مزدوري پي ڪئي، حافظ محمد نظاماڻيءَ ۽ ٻئي ھڪ نوجوان جو گذر ٿيو، ان متعلق حافظ صاحب مٿيون نظم جوڙي ٻڌايو