اسين عشق وار عقل ڪونه ڄاڻو
سدائين صبح کي صبح سان سڃاڻو
وِرھ ريءَ اسان جي نه ٻي واھ آھي
سُڻائڻ کان اڳ تو وڌو وڏو ساھ آھي
مِٽيءَ مان تو مالڪ ڪيو ماھ آھي
ڏِيئو جو ڏيکاريئي اِجھو سو اجھاڻو
نڪو دُور دلبر نه ڪو گڏ گذارين
ڪُڇان ڪِيئن توسان وڏا ڏَنگ ڏيکارين
ھڻيو تير ھٿ ساڻ آ منصور مارين
اَن الحق جو توئي ، ڏَسيو ھو اولاڻو
پرين مُنھنجي پورت اوھان جو پيارو
ھُيم ڪانه ڪا سُڌ، سِڪڻ سڀ سيکاريو
متان ھن ويچاريءَ کي وارث وساريو
پرين اَڄ پَسي وڃ ٿيم پَڊ پراڻو
ھَڪل ھاڻ ”حافظ“ حياتيءَ جي ٻيڙي
ھينئر حرص ۾ آ، اڳي بھشت ڀَيڙي
لکيو لوح قلم ھو، لقب ڪَيس ليڙي
سزا ڏيئي پوءِ، سَڏين ٿو سِياڻو
***