وارثيءَ جي آس ۾ ڏکن هٿان پيڙجندڙ خلق!...مختيار چانڊيو خيرپور ناٿن شاهه
خيرپور ناٿن شاهه شهر کان صرف هڪ ڪلوميٽر جي فاصلي تي موجود هنن ماڻهن سان ايڏو وڏو حادثو ٿيو، پر هتان جي چونڊيل نمائندن توڙي مخالف ڌر جي سياست ڪندڙ وڏيرن ۽ ڪامورن 5 منٽ تڪليف ڪري هنن وٽ وڃي ٻه قل پڙهي دعا گهري عام رواجي لفظ چوڻ جي تڪليف به نه ڪئي ته ”اسان کي توهان جي نوجوان پٽ جي موت جو ڏک آهي.“ هي نه صرف سجاد علي سومرو جي ماءُ پيءُ جا ڏک آهن. پر ٻوڏ دوران هتي ڪيترا اهڙا واقعا ۽ حادثا ٿيا. جن ڪيترن خاندانن جون زندگيون اجاڙي ڇڏيون ۽ انهن کي رت جا ڳوڙها روئاري ڇڏيا. ڳوٺ شاهي لغاري جا اهي ٽي نوجوان صدام حسين لغاري، جلال لغاري ۽ عرفان لغاري جيڪي پاڻي ۾ لڙهي ويا ۽ سندن لاش مشڪل سان مليا، اهي ٻڍڙي عورت حاڪم زادي جيڪا گهر مان سامان ڪڍندي اڃ سبب اهو گندو پاڻي پيتو ۽ گيسٽرو ۾ مبتلا ٿي، علاج جون سهولتون نه هجڻ سبب تڙپي تڙپي فوت ٿي وئي، يا اهو پيرسن جيڪو وطن ڪارڊ وٺڻ وقت روڊ تي سندس مٿان گاڏي چڙهڻ سبب فوت ٿيو يا اهو ثاقب علي لغاري، جنهن جي ٽنگ ڀڄي پئي. علاج نه هجڻ سبب اڄ به معزور بڻيل آهي. اهو ڪنڊي چکيءَ جو گداگر فقير غلام حيدر ملاح، جنهن جوهي برانچ جي وڻن هيٺان پنهنجن چئن معصوم ٻارڙن ۽ زال سان پناهه ورتي هئي. جنهن روئيندي ٻڌايو ته هو هڪ هٿ ۽ ڄنگهه کان محروم آهي. کيس چار معصوم ٻارڙا آهن. گداگري بند ٿي وئي آهي. مان هن ٻوڏ جو سڀ کان وڌيڪ متاثر آهيان، پر سرڪار توڙي تنظيمن مان ايندڙ سامان مون کي نٿو ملي ۽ هن سڏڪا ڀريندي آسمان ڏانهن هٿ کنيو هيو ته مون کي الله سائين ڏيندو. هي ته صرف مثال آهن. انهن چند حادثن جا، پر هتي هر ڳوٺ ۾ ماڻهن جي ڏکن جا هزارين داستان آهن. جيڪي ٻڌي ماڻهن جون ننڊون اڏامي وڃن ۽ راتين جو اکيون بند نه ٿين ۽ انهن ڳالهين تي سوچي سوچي ماڻهو چريو ٿي پوي. جيئن شهباز ڪالوني جو اهو نوجوان جنهن جي گهر ۾ جڏهن ٻوڏ جو پاڻي داخل ٿيو ته دانهون ڪندو روئيندو روئيندو بيهوش ٿي ويو ۽ جڏهن هن کي هوش آيو ته هو پنهنجو دماغي توازن وڃائي چڪو هو. اڄ هو زندهه ته آهي، پر چرين وانگر پنهنجي گهر توڙي گهٽين ۾ کلندو ۽ روئيندو رهي ٿو، ڪير ٻڌائي ته هي ماڻهو جيڪي آهستي آهستي موت ڏي وڌي رهيا آهن. ڪنهن جا ماڻهو آهن؟ ڪير سار لهندو. هنن ماڻهن جي جيڪي تڪليفن مصيبتن ۽ احساس محرومين ۾ مبتلا ٿي رهيا آهن؟
هتان جا ماڻهو جيڪي اڳ ئي غربت جي لڪير کان هيٺ زندگي ڏاڍين مصيبتن ۾ گذاريندا هئا ۽ ڪيترائي ماڻهو بک، بدحالي ۽ بيروزگاري جو شڪار هئا. ٻوڏ انهن جي ڏکن تڪليفن ۽ مصيبتن ۾ وڌيڪ اضافو ڪري ڇڏيو آهي. هارين ۽ آبادگارن جا پڪل فصل تباهه ٿي ويا. گهر ڊهي ويا، مينهون، ٻڪريون، ڳئون جيڪي سندن روزگار جا وسيلا ۽ ذريعا هئا. جن تي سندن گذر سفر ٿيندو هو، اهو سڀ ڪجهه ختم ٿي ويو آهي. اهي خوبصورت ڳوٺ کنڊراتن ۾ تبديل ٿي چڪا آهن، جن ڳوٺن مان سدائين ڳيچن، لاڏن ۽ سهرن جا آواز گونجندا هئا. اڄ انهن ڳوٺن مان روئڻ، پار ڪڍڻ ۽ ماتم جا آواز اچن ٿا. هو ماڻهو مايوس ۽ پريشان آهن. نه هنن وٽ سر لڪائڻ لاءِ ڪو اجهو آهي. نه وٽن کائڻ لاءِ کاڌ خوراڪ، بک، بدحالي بيروزگاري ڄڻ ته سندن نصيب مقدر بڻجندي پئي وڃي. اڄ جڏهن هنن ماڻهن کي سرڪار جي مدد جي ضرورت آهي ۽ کين اجڙيل زندگين لاءِ ڪنهن سهڪار ۽ سهاري جي ضرورت آهي ته سرڪار نالي ڪا شيءِ نظر نٿي اچي. ماڻهن کي راشن، خيما نٿا ملن. ايتري تائين جو مختلف بهانا ڪري انهن کي وطن ڪارڊن کان به محروم رکيو پيو وڃي. ڏينهن جا ڏينهن ماڻهو وطن ڪارڊ جي سينٽرن، چونڊيل نمائندن جي بنگلن ۽ ڪامورن جي آفيسن جا چڪر ڪاٽي ڪاٽي ٿڪجي. پريشان ۽ مايوس ٿي ماٺ ڪري ويهي رهيا آهن. ڪهڙي معيار ڏجي. هتان جي چونڊيل نمائندن ۽ ڪامورن کي، جيڪي عوام جي تڪليفن ۽ ڏکن کان لاتعلق بڻيل آهن ۽ انهن جون آهون ۽ دانهون انهن جي شاندارن گهرن ۽ گاڏين جي شيشن سان ٽڪرائجي واپس اچن ٿيون. خيرپور ناٿن شاهه جي چار لک ماڻهن جي دربدري ۽ ڪيمپن ۾ گذارڻ کي 3 مهينا ٿي ويا آهن ۽ ٻي عيد به گذري وئي. جيڪا به هنن پنهنجن گهرن ۽ ڳوٺن کان پري گذاري. هونءَ به اهي ماڻهو ڪهڙيون عيدون ملهائيندا. جن وٽ پائڻ لاءِ ڪپڙا ۽ کائڻ لاءِ اٽو ناهي؟ ڪهڙيون عيدون ملهائيندا اهي ماڻهو، جن جا معصوم ٻچڙا ۽ عورتون هن سرد راتين ۾ کليل آسمان هيٺ ويٺل آهن ۽ سر لڪائڻ لاءِ انهن وٽ ڇت ناهي. ڪهڙيون عيدون ملهائيندا اهي، جن جا عزيز وڇڙي ويا؟