رَئي جي وَٽِ ۾ هوءَ وٽي ٿي آرزو،
خيال ۾ پيئي مَٽي ٿي آرزو.
رات پويان جيئن کولي ٿي اکيون،
باک سان گڏجي ڦُٽي ٿي آرزو.
تون نه آهين توسواء سانئڻ! هتي،
روز جيئڻ جي ٽٽي ٿي آرزو.
زندگي انجام ٿي ماڻي وَٺي،
پرَ نه ڪاٿي ڀي کُٽي ٿي آرزو.
ازل کان آهي مسلسل پنڌ ۾،
ٿَڪُ نه “انجم” پَلُ پَٽي ٿي آرزو.
**