شهر جا سارا هئا رستا ٿڪل،
پيا اکين ۾ ٻيا هئا الڪا ٿڪل.
اوچتو جئن ئي ٿياسين روبرو،
ڪيترا پنهنجا هيا لهجا ٿڪل.
ٿي جدا هڪ شخص کان ائين ٿو لڳي،
چڻ ته آهن هاڻ سڀ لمحا ٿڪل.
ٿوڙو اڳتي هلي رُڪجي ويا،
ڪيترا ها ويجھڙا رشتا ٿڪل.
پٽَ مُئي کان پوءِ ڪراڙيءَ ماءُ وٽ،
بس ويا رهجي فقط سڏڪا ٿڪل.
ساڀيان ماڻي نه انجم ڪا سگھيا،
پنهنجي نيڻن جا رهيا سپنا ٿڪل.
**