سانجھيءَ جي ويل آهي، رستا اداس آهن،
پنهنجا ئي اڄ اسان سان، پاڇا اداس آهن.
ڪو دور دور تائين، مونکي سڏي پيو ڄڻ،
صحرا اڳيان رڳو آ، واڪا اُداس آهن.
خاموش وَڻَ سڀيئي، ڪائي هوَا نه آهي،
ٿي ايترا ويا ڇو، لمحا اُداس آهن.
پئي مرڪ ۾ لڪايو، هڪ درد کي اسان ٿي،
۽ گفتگوءَ ۾ پنهنجي، لهجا اُداس آهن.
منهنجي اکين جا مونکان، تفصيل سان ائين تون،
اي دوست پڇُ نه ڪيڏا سپنا اُداس آهن.
**