هڪ خواب کڻي راهه رُليا پاڻ هئاسين،
ڪاٿي ته الائي جي پُڳا پاڻ هئاسين.
جا واٽ وٺي پيرَ ڌري هوءَ هلي هُئي،
سا واَٽ، ٿي ڪا لاٽَ ٻريا پاڻ هئاسين.
هڪ پيار سوا ڪجھ به نه ڄاتوسي دنيا ۾،
معصوم سدا ٻار رهيا پاڻ هئاسين.
جنهن ويلَ کنيو پيار مان تو نانءُ اسانجو،
اُن ويلَ ٿي رابيل ٽڙيا پاڻ هئاسين.
جنهن وقت سڏيو تو ٿي تنهين وقت اي انجم!
اُڀ کان به اَڃا اڳتي وَيا پاڻ هئاسين.
**