ڇڏي هليا ويا سڀيئي، جِئين ئي هڪ هُجوم ۾،
ڏني سکيءَ جي اچي، پناهه سڪ هُجوم ۾.
ڇپر نه ڇانورو مٿان، ننگو سڄو ئي آسمان،
نه ڪو ئي وڻُ نه ٽڻ هتي، لڳي ٿي لُڪَ هجومَ ۾.
اچو اي ديس وارثو ملي ئي پنهنجي قوم جي،
غدار کي وهائيون ڀري ڪا مُڪَ هُجوم ۾.
جِئين ئي اوچتو اچي، نظر مٺيءَ مٿان پئي،
ٻڌي بيهي رهيون اکيون، اسانجون ٽِڪَ هُجوم ۾.
ڪڍو هي ميرُ منَ منجھان، گلائون درگذر ڪيو،
اچو ته محبتون ونڊيون، ڀري ڪي ٻُڪ هجوم ۾.
**