مرضيءَ سان پَلُ به پنهنجي، سگھجي نه جي خدايا!
ايڏي نه ڏي اسان کي، تون بي وسي خدايا!
هر آدميءَ کي آهي، بس درد دائمي ۽،
باقي خوشي رهي ٿي، پلُ عارضي خدايا!
بارود سرحدن کان باهيون کڻي اچي ٿو،
دوزخ بڻي سڄي تنهنجي سرشٽي خدايا!
هڪ هڪ گھڙيءَ سان جھيڙي ٿڪجي پيو مان آهيان،
موٽائي وٺ تون مونکان، هيءَ زندگي خدايا!
دنيا جي هرندي، ۽ درياههُ پي وڃڻ سان،
پوري نه سمنڊ جي ٿي، ته به تشنگي خدايا!
جيون سڄو ئي صحرا، ڪو ڇانورو نه آهي،
پنهنجي نصيب ۾ آ، ڇو ڌرتتي خدايا!
ڪائي پري نه گھرجي، ڪا حور ڏي نه ڀل تون،
هڪ ئي فقط گھران ٿو، هوءَ ڇوڪري خدايا!
پنهنجو مزاج سڀ کان ڪيڏو الڳ ٿلڳ آ،
دنيا لڳي سڄي هيءَ ٿي اوپري خدايا!
جاڏي نظر وڃي ٿي، اونداههُ ئي اڳيان آ،
“ڪيڏانهن هلي وئي آ، ڏس روشني خدايا”
**