آئي نه ڪا پڪار ڪٿي آ،
پهتي وڃي نهار ڪٿي آ.
روڪيان اُداس رات جو مان پر،
“هُن چنڊ کي مهار ڪٿي آ”
هن ڇوڪريءَ سواءِ ئي هاڻي،
مَنَ کي رهي ٻي سارَ ڪٿي آ.
ڪيڏو پکي بلند به اُڏري،
اک جيتري اُڏار ڪٿي آ.
موجود روحَ ۾ آ صدين کان،
هوءَ ڌار ٿي به ڌار ڪٿي آ.
سڀ ڏوههَ سڀُ قصور ها پنهنجا،
ڪنهن تي رکي ميارَ ڪٿي آ.
**