سلطنت جو ڀَلُ نه تون سلطان ڪر،
ياد خُدا! مونکي فقط انسانُ ڪر.
پنهنجي پيرن مان وڃي نڪري زمين،
اوچتو ايڏو نه هيئن حيرانُ ڪر.
نفرتن ۾ ساهه ٿو ٻوساٽجي،
پيار ڏئي هيءَ زندگي آسانُ ڪر.
جو چوي ٿو روح پنهنجو روحَ سان،
اڄ اُٿي سرِ عام سو اعلان ڪر.
اُڀَّ تي آزاد ٿي اُڏندا پکي،
آس تي “انجم” پڪو ايمانُ ڪر.
**