ٻاٽ ڪاريءَ مان اچو نڪري اَچو،
باک کانپوءِ سج جيان اُڀري اچو.
جنهن سمي ڌرتي سڏي انهيءَ سمي،
راهه جا شيشا، ڪنڊا اُڪري اچو.
واءُ ۾ بارود ٿو بڇڙو رُلي،
اي پکي هيڏانهن سَڀُ اُڏري اچو.
پوءِ به پياري زندگي سَڀَ کي لڳي،
توڙِي ڏک جي انتها، گذري اچو.
جي وٺڻ چاهيو فقيري روح جي،
سانگ سَڀُ لاهي ڀلي سنڀري اچو.
**