آئي سانجھي وري سارَ جو کول دَرُ،
دل گھُري پئي ٿي اظهارَ جو کول درُ.
ڌرتتي جو مٺي! تيز توڏي ڊُڪي،
مان اچان ٿو اَچان پيار جو کولِ درُ.
بند ٻوسٽ ۾ گھٽُجي پَيو روز ٿو،
يا خُدا! هاڻي سنسار جو کولِ دَرُ.
وار ڇوڙي پئي هوءَ اجھو ڪامڻي!
اي هوا آءُ مهڪار جو کولِ درُ.
چنڊ تارو نه ڪو ٻاٽ آهي رڳو،
ڏات! پنهنجي قلمڪار جو کولِ درُ.
**