ڏور ڏاڍو اڃان ماڳ آهي پَري،
پير ٿڪجي پيا پنڌ ڪيڏو ڪري.
چنڊ خاموش ڏک مان مٿان ٿو ڏسي،
لاش درياههَ ۾ هي ٿو ڪنهن جو تري.
ڌارَ تن کان عمر گھارجي ڪيئن ڀلا،
جن سواءِ ڪابه هڪڙي نه ساعت سري.
روز ٿو زندگي پنهنجي گروي رکي،
روز جيون پيو وياج ڄڻ ٿو ڀَري.
واءُ خوشبو بدن جي کڻي جئن اچي،
تئين ٿو ڇوڪرو ساههَ ٿڌڙا ڀَري.
ڇو نه مورک اِهو تون هي سمجھي پيو،
ڪونه ٿو وقت گذريل ڪو واپس وري.
**