هو وٺي ڪاڏي الائي عشق ويو،
پاڻَ کي آخر رلائي عشق ويو.
ھي سڄو جيون ھُيو اونداھ ۾،
جوت ھڪڙي هو جلائي عشق ويو.
ڪيترو نروار، ساري جڳ ڏٺو،
ھو سزا کلندي نڀائي عشق ويو.
سونهن ۽ سچ جي عبادت مون ڪئي،
جنّتي مونکي بڻائي عشق ويو.
ڪانهي ڪا تشبيھ، ھُن کي ايترو،
منفرد آھي بڻائي عشق ويو.
ڪيتريون مون۾ڪميون، ڪوتاهيون،
عيب سڀ منهنجا لڪائي عشق ويو.
اڳ ڪڏھن ايڏو رنو “انجم” نه هو،
لڙڪ اکڙين جا کپائي عشق ويو.
**