آءُ هَلون سڀ پاڻ ٻئي رستا ڇڏي،
خيال، سوچون ۽ سڀئي سپنا ڇڏي.
بند نيڻن ۾ الائي ڪيترا،
رات ويئي خواب آوارا ڇڏي.
ڪيئن سمجھان ڀاءٌ وانگي، جو وڃي،
لوڀَ خاطر خونَ جا رشتا ڇڏي.
شل نه ڪنهن تي وقت اهڙو ڀي اچي،
جو وڃن ماڻهوءَ کي پنهنجا ڇڏي.
سوجھري تائين هليا گڏجي هئا،
ٻاٽَ ۾ پنهنجا ويا پاڇا ڇڏي.
خبر آهي ڪو نه ساريندي ڪڏهن،
دل نه ٿي پنهنجي مگر الڪا ڇڏي.
**