سُرَ پيار جا سهيڙي
رنگ ٿي هوا سهيڙي.
ٿڪجي پيو وقت آهي،
جڳ جي ڪَٿا سهيڙي.
گلڙن جي پوک مان ٿي،
خوشبو هوا سهيڙي.
ٿي دوستُ، رکُ نه دل ۾،
ايڏي دغا سهيڙي.
ڏي ماءُ پئي ٻچن کي،
پنهنجي دعا سهيڙي.
ٿو سمنڊُ چنڊ، تارا،
آڪاس جا سهيڙي.
**
شاعري
اوجاڳن جا عڪس
ھي ڪتاب نامياري شاعر انجم قاضيءَ جي غزلن جو مجموعو آھي. انجم قاضي جي شاعريءَ ۾ رومانس جا اهڙا رنگ چِٽيل آهن، جو پڙهندڙ سندس شعر جي سٽن ۾ گُم ٿي وڃي ٿو، ۽ عاشق مزاج ماڻھو ان شعر ۾ سمايل منطر نگاري ۾ پنهنجا رنگ محسوس ڪري ٿو، بيان ڪيل وارتا کيس پنهنجي حياتيءَ سان لاڳاپو رکندڙ داستان محسوس ٿئي ٿي. انجم وٽ غزل جا ڪيئي سٽاوَ ۽ رديف اڻ ڇھيل آهن، جن ۾ هن جو فڪري پاسو بيحد سگهارو آهي.
- 4.5/5.0
- 984
- 280
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- انجم قاضي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- اوجاڳن جا عڪس
- مهاڳ: رکون لفظ قيدي ڪري
- هڪ نماڻو شاعر
- پنهنجي پاران
- غزل
- وارَ ڇوڙي چنڊَ سامهون اچي بيهي رهي
- باک ويلي چميو جئن گلن جو بدن.
- نڪور خوابَ اسان جي اڳيان اچي بيٺا،
- رَئي جي وَٽِ ۾ هوءَ وٽي ٿي آرزو،
- ٿي رات وئي ڪيڏي، لمحن ۾ اُداسي آ.
- ڪنهن ساريو هو، جو رستن کي هڏڪي آئي،
- هزار سال پراڻي اسان جي تنهائي،
- هڪ خواب کڻي راهه رُليا پاڻ هئاسين،
- ٻاٽ ڪاريءَ مان اچو نڪري اَچو،
- سلطنت جو ڀَلُ نه تون سلطان ڪر،
- رهيو نه جو ڪڏهن به آ گمانَ ۾،
- تو جو ڇوڙيا وار هوا ۾.
- اندرُ خيال گھُري ٿو مونکان
- سپنو سپنو زنگجي ويو آ،
- اي عشق اَڄُ انتها ڪري ڇڏ،
- اڄ ڪائي ڄڻ ڇيت چُڀي ٿي اندر ۾،
- سانجھيءَ جي ويل آهي، رستا اداس آهن،
- رات ٿيندي اُداس رستي تي،
- وري واءُ وانگي گھلي ٿا ڏسون،
- آئي نه ڪا پڪار ڪٿي آ،
- هيءُ ڪهڙو وقت ايندو ٿو وڃي،
- ڄڻ ازل کان ئي لهي فوٽ پاٿ تي،
- ها جڏهن ڀي رات ٿي مون تي لهي،
- آهي رهيو سدائين طوفان جو تسلسل،
- اونداهو جيئن جيئن اڳتي پئي رستو ٿيندو ويو،
- پير ۾ پازيب پائي ٿي هوا،
- عجيب سانت جو هڪڙو آ شور ڌرتي تي،
- اوهان کان جيئن ئي وسري ويا اسان آهيون،
- هي ڪنهن جو واسُ اڃا آ صبا جي رستي ۾،
- رات مون منظر ڏٺو آڪاس تي،
- پاڻ ٺاهي پاڻ تي مرڪي پئي،
- هر آدميءَ کي پنهنجي فڪرات جو تصور،
- سُرَ پيار جا سهيڙي
- مرضيءَ سان پَلُ به پنهنجي، سگھجي نه جي خدايا!
- اوچتو ڪلهه بي ڪفن منهنجون اکيون،
- دل جي لڳيءَ جو منظر وسري نه ٿو اڃان،
- رات مان ڏسان ٿو خواب ۾،
- حسين روز ڪيترا حجاب ٿا ٽڙن اڃا،
- نئين صبح جي نئين روشنيءَ جو وطن،
- ڇا ڇا ته خيالن ۾ احساسُ کڻي آئي،
- ساڙ کائي ٿو سڙي پاڙو سڄو،
- نوان هوءَ خمارن سندا کيت کيڙي،
- سجَّ لٿي کان هلڪا هلڪا خيمي ۾،
- شهر جا سارا هئا رستا ٿڪل،
- ائين اچي پئي اڄ هوا کڙڪيءَ منجھان،
- وقت کي ڪيڏو لتاڙي حادثا،
- مختصر ڪيترو قصو هوندو،
- زلف تنهنجا ڇهي جا اچي ٿي هوا،
- ائين مٺي! پنهنجي ڪهاڻي ٿي وئي،
- پنهنجي محبت اها اڃا تائين،
- جڏهن به ڪو ويساهه کسي ٿو،
- اڄ به وينگس جون سرهاڻيون جاڳن ٿيون،
- آهي رنگين سارو خاص ڳوٺ جو،
- ڪنهن سوڳ جيان آهي اندر جي اڪيلائي،
- رهيو هڪڙو اونداهه ڪارو هئو
- ڪنهنجي ڳولها ۾ پيو لڇندو رهي،
- تخليق کي ملي جئن وشواس جي اميري،
- تيزيءَ سان ڊوڙ پائي، اڄ ٿو جديد دؤر،
- ڪهڙا ٿا عشق ۾ هي مرحلا اچن،
- جيڪا گھڙي به ڌار ٿي رهي،
- ڪيتري عاجزي ٿي رکي،
- وقت سان ڇا ڇا نظر ايندا رهيا،
- زندگي ٿڪجي پئي آ پنڌ ۾،
- روز ماري روز جيئاري پيو،
- آءُ هَلون سڀ پاڻ ٻئي رستا ڇڏي،
- زندگيءَ کي نڪورو حوالو ڏئي،
- ڏٺوسين آزمائي هر دعا تائين،
- رهندي سدا مسافر،
- جهڙو مزاج پنهنجو،
- ڏسندي اکين سان پنهنجي حيرانُ ٿي وياسين،
- جا پٿر وانگي لڳي ٿي ڇوڪري،
- پاڻ دفنايا هُئا پنهنجا اکين ۾،
- هو هليو ويندو هميشه لاءِ ڏسجانءِ،
- ڪيرُ اهو ٿو ڄاڻي دوست!
- مون سان منهنجو ڄڻ ڳالهائي پاڇو ٿو،
- هلي احساس کان اڳتي،
- رستو رستو سانجھيءَ ڌارا،
- سوچيان پيو جي پنهنجي، هوءَ پوپري نه ٿيندي،
- سکيءَ جي سار چوڌاري،.
- ڏور ڏاڍو اڃان ماڳ آهي پَري،
- ڪلهه رات جو جُدا سڀ رستا ڪري هليو ويو،
- سڀ ڪجھ ڇني اسان اڄ رستو جدا ڪيوسين،
- اسانجو ساهه ٿو نڪري،
- زندگيءَ ۾ ڏار هاڻي ٿي رهيو آ.
- رات جي پوئين پهرَ ۾،
- لڳي ٿو گھاءُ ماريندو،
- آئي سانجھي وري سارَ جو کول دَرُ،
- زندگي درد جي ڪٿا آهي،
- اُميدن کان خالي حياتي اسان جي.
- جئن سکيءَ ورتو نئون هڪ روپ آ،
- چنڊ تنها اُداس رستي تي.
- آسمان جي ڪجھ وٿيءَ جو ماڳ هو،
- ڇڏي هليا ويا سڀيئي، جِئين ئي هڪ هُجوم ۾،
- اُڀ کي جئن درياهه ڏسي ٿو،
- چوڏس ڪائي تبديلي آ،
- ائين زندگي سموري گهاري ڇڏي اسان،
- ڪو برَ مان آواز اچي ٿو،
- ٿورڙو اڳ ۾ اُٿي ويچارُ ڪر،
- ڪنهن سوچ جي فضا ۾
- ساههُ پکيءَ جان اُڏري ويندو.
- آءُ، پنهنجي هڪ نئين جوڙي دنيا.
- آءُ خوشبوء کي کڻون ڀاڪر ڀري،
- خواب، خوشبو ۽ هوا خيال ۾،
- هوءَ جڏهن کان ڪامڻي آهي وري،
- تون جڏهن ڀي اچين ڀاڪرن ۾ ڀريو،
- اَڻِ ڄاڻُ ھيڪلو، تنهنجي جَھانَ ۾،
- پيار جا روپَ سارا نرالا ھُئا،
- رشتو رشتو ٽوڙي مونکي،
- شام ڇانئي ۽ منظر بدلجي ويا،
- پيار اظھاري سگھيا سين ڪو نه ٻئي،
- گھَٽا سُرندو وَڄائي ٿي،
- دَر، دريون ۽ گهر سڄو خاموش ھو،
- سدا وانگارَ وانگي آ،
- سوين خواب پنھنجي اکين جي پلوَ ۾،
- گھٽِي گھٽِي رُلي پئي خُمارَ ۾،
- زندگي آسَ ۾ آ اڃا،
- اکيون ٻوٽي آندائون اونداهيءَ ۾،
- پنهنجا سارا خواب جلن ٿا اڄ تائين،
- هو وٺي ڪاڏي الائي عشق ويو،
- ڪيڏا سھڻا لڳندا آھن سانجهيءَ جو،
- اونداهيءَ ۾ اونداهيءَ تي سوچي ٿو،
- جڏھن به توکي ساريندو من!
- بئڪ ٽائيٽل پيج
رنگ ٿي هوا سهيڙي.
ٿڪجي پيو وقت آهي،
جڳ جي ڪَٿا سهيڙي.
گلڙن جي پوک مان ٿي،
خوشبو هوا سهيڙي.
ٿي دوستُ، رکُ نه دل ۾،
ايڏي دغا سهيڙي.
ڏي ماءُ پئي ٻچن کي،
پنهنجي دعا سهيڙي.
ٿو سمنڊُ چنڊ، تارا،
آڪاس جا سهيڙي.
**