اسانجو ساهه ٿو نڪري،
جڏهن ويساههُ ٿو نڪري.
سمونڊن جي تهن تائين،
وڃي درياههُ ٿو نڪري.
اوهانجي سخت لهجي مان،
پيو آڙاهُه ٿو نڪري.
چريو ٿي چنڊ جي پويان،
چڪوري چاهه ٿو نڪري.
ڏکن جي بند کوليءَ ۾،
خُدايا، ساهه ٿو نڪري.
**
شاعري
اوجاڳن جا عڪس
ھي ڪتاب نامياري شاعر انجم قاضيءَ جي غزلن جو مجموعو آھي. انجم قاضي جي شاعريءَ ۾ رومانس جا اهڙا رنگ چِٽيل آهن، جو پڙهندڙ سندس شعر جي سٽن ۾ گُم ٿي وڃي ٿو، ۽ عاشق مزاج ماڻھو ان شعر ۾ سمايل منطر نگاري ۾ پنهنجا رنگ محسوس ڪري ٿو، بيان ڪيل وارتا کيس پنهنجي حياتيءَ سان لاڳاپو رکندڙ داستان محسوس ٿئي ٿي. انجم وٽ غزل جا ڪيئي سٽاوَ ۽ رديف اڻ ڇھيل آهن، جن ۾ هن جو فڪري پاسو بيحد سگهارو آهي.
- 4.5/5.0
- 984
- 280
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- انجم قاضي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- اوجاڳن جا عڪس
- مهاڳ: رکون لفظ قيدي ڪري
- هڪ نماڻو شاعر
- پنهنجي پاران
- غزل
- وارَ ڇوڙي چنڊَ سامهون اچي بيهي رهي
- باک ويلي چميو جئن گلن جو بدن.
- نڪور خوابَ اسان جي اڳيان اچي بيٺا،
- رَئي جي وَٽِ ۾ هوءَ وٽي ٿي آرزو،
- ٿي رات وئي ڪيڏي، لمحن ۾ اُداسي آ.
- ڪنهن ساريو هو، جو رستن کي هڏڪي آئي،
- هزار سال پراڻي اسان جي تنهائي،
- هڪ خواب کڻي راهه رُليا پاڻ هئاسين،
- ٻاٽ ڪاريءَ مان اچو نڪري اَچو،
- سلطنت جو ڀَلُ نه تون سلطان ڪر،
- رهيو نه جو ڪڏهن به آ گمانَ ۾،
- تو جو ڇوڙيا وار هوا ۾.
- اندرُ خيال گھُري ٿو مونکان
- سپنو سپنو زنگجي ويو آ،
- اي عشق اَڄُ انتها ڪري ڇڏ،
- اڄ ڪائي ڄڻ ڇيت چُڀي ٿي اندر ۾،
- سانجھيءَ جي ويل آهي، رستا اداس آهن،
- رات ٿيندي اُداس رستي تي،
- وري واءُ وانگي گھلي ٿا ڏسون،
- آئي نه ڪا پڪار ڪٿي آ،
- هيءُ ڪهڙو وقت ايندو ٿو وڃي،
- ڄڻ ازل کان ئي لهي فوٽ پاٿ تي،
- ها جڏهن ڀي رات ٿي مون تي لهي،
- آهي رهيو سدائين طوفان جو تسلسل،
- اونداهو جيئن جيئن اڳتي پئي رستو ٿيندو ويو،
- پير ۾ پازيب پائي ٿي هوا،
- عجيب سانت جو هڪڙو آ شور ڌرتي تي،
- اوهان کان جيئن ئي وسري ويا اسان آهيون،
- هي ڪنهن جو واسُ اڃا آ صبا جي رستي ۾،
- رات مون منظر ڏٺو آڪاس تي،
- پاڻ ٺاهي پاڻ تي مرڪي پئي،
- هر آدميءَ کي پنهنجي فڪرات جو تصور،
- سُرَ پيار جا سهيڙي
- مرضيءَ سان پَلُ به پنهنجي، سگھجي نه جي خدايا!
- اوچتو ڪلهه بي ڪفن منهنجون اکيون،
- دل جي لڳيءَ جو منظر وسري نه ٿو اڃان،
- رات مان ڏسان ٿو خواب ۾،
- حسين روز ڪيترا حجاب ٿا ٽڙن اڃا،
- نئين صبح جي نئين روشنيءَ جو وطن،
- ڇا ڇا ته خيالن ۾ احساسُ کڻي آئي،
- ساڙ کائي ٿو سڙي پاڙو سڄو،
- نوان هوءَ خمارن سندا کيت کيڙي،
- سجَّ لٿي کان هلڪا هلڪا خيمي ۾،
- شهر جا سارا هئا رستا ٿڪل،
- ائين اچي پئي اڄ هوا کڙڪيءَ منجھان،
- وقت کي ڪيڏو لتاڙي حادثا،
- مختصر ڪيترو قصو هوندو،
- زلف تنهنجا ڇهي جا اچي ٿي هوا،
- ائين مٺي! پنهنجي ڪهاڻي ٿي وئي،
- پنهنجي محبت اها اڃا تائين،
- جڏهن به ڪو ويساهه کسي ٿو،
- اڄ به وينگس جون سرهاڻيون جاڳن ٿيون،
- آهي رنگين سارو خاص ڳوٺ جو،
- ڪنهن سوڳ جيان آهي اندر جي اڪيلائي،
- رهيو هڪڙو اونداهه ڪارو هئو
- ڪنهنجي ڳولها ۾ پيو لڇندو رهي،
- تخليق کي ملي جئن وشواس جي اميري،
- تيزيءَ سان ڊوڙ پائي، اڄ ٿو جديد دؤر،
- ڪهڙا ٿا عشق ۾ هي مرحلا اچن،
- جيڪا گھڙي به ڌار ٿي رهي،
- ڪيتري عاجزي ٿي رکي،
- وقت سان ڇا ڇا نظر ايندا رهيا،
- زندگي ٿڪجي پئي آ پنڌ ۾،
- روز ماري روز جيئاري پيو،
- آءُ هَلون سڀ پاڻ ٻئي رستا ڇڏي،
- زندگيءَ کي نڪورو حوالو ڏئي،
- ڏٺوسين آزمائي هر دعا تائين،
- رهندي سدا مسافر،
- جهڙو مزاج پنهنجو،
- ڏسندي اکين سان پنهنجي حيرانُ ٿي وياسين،
- جا پٿر وانگي لڳي ٿي ڇوڪري،
- پاڻ دفنايا هُئا پنهنجا اکين ۾،
- هو هليو ويندو هميشه لاءِ ڏسجانءِ،
- ڪيرُ اهو ٿو ڄاڻي دوست!
- مون سان منهنجو ڄڻ ڳالهائي پاڇو ٿو،
- هلي احساس کان اڳتي،
- رستو رستو سانجھيءَ ڌارا،
- سوچيان پيو جي پنهنجي، هوءَ پوپري نه ٿيندي،
- سکيءَ جي سار چوڌاري،.
- ڏور ڏاڍو اڃان ماڳ آهي پَري،
- ڪلهه رات جو جُدا سڀ رستا ڪري هليو ويو،
- سڀ ڪجھ ڇني اسان اڄ رستو جدا ڪيوسين،
- اسانجو ساهه ٿو نڪري،
- زندگيءَ ۾ ڏار هاڻي ٿي رهيو آ.
- رات جي پوئين پهرَ ۾،
- لڳي ٿو گھاءُ ماريندو،
- آئي سانجھي وري سارَ جو کول دَرُ،
- زندگي درد جي ڪٿا آهي،
- اُميدن کان خالي حياتي اسان جي.
- جئن سکيءَ ورتو نئون هڪ روپ آ،
- چنڊ تنها اُداس رستي تي.
- آسمان جي ڪجھ وٿيءَ جو ماڳ هو،
- ڇڏي هليا ويا سڀيئي، جِئين ئي هڪ هُجوم ۾،
- اُڀ کي جئن درياهه ڏسي ٿو،
- چوڏس ڪائي تبديلي آ،
- ائين زندگي سموري گهاري ڇڏي اسان،
- ڪو برَ مان آواز اچي ٿو،
- ٿورڙو اڳ ۾ اُٿي ويچارُ ڪر،
- ڪنهن سوچ جي فضا ۾
- ساههُ پکيءَ جان اُڏري ويندو.
- آءُ، پنهنجي هڪ نئين جوڙي دنيا.
- آءُ خوشبوء کي کڻون ڀاڪر ڀري،
- خواب، خوشبو ۽ هوا خيال ۾،
- هوءَ جڏهن کان ڪامڻي آهي وري،
- تون جڏهن ڀي اچين ڀاڪرن ۾ ڀريو،
- اَڻِ ڄاڻُ ھيڪلو، تنهنجي جَھانَ ۾،
- پيار جا روپَ سارا نرالا ھُئا،
- رشتو رشتو ٽوڙي مونکي،
- شام ڇانئي ۽ منظر بدلجي ويا،
- پيار اظھاري سگھيا سين ڪو نه ٻئي،
- گھَٽا سُرندو وَڄائي ٿي،
- دَر، دريون ۽ گهر سڄو خاموش ھو،
- سدا وانگارَ وانگي آ،
- سوين خواب پنھنجي اکين جي پلوَ ۾،
- گھٽِي گھٽِي رُلي پئي خُمارَ ۾،
- زندگي آسَ ۾ آ اڃا،
- اکيون ٻوٽي آندائون اونداهيءَ ۾،
- پنهنجا سارا خواب جلن ٿا اڄ تائين،
- هو وٺي ڪاڏي الائي عشق ويو،
- ڪيڏا سھڻا لڳندا آھن سانجهيءَ جو،
- اونداهيءَ ۾ اونداهيءَ تي سوچي ٿو،
- جڏھن به توکي ساريندو من!
- بئڪ ٽائيٽل پيج
جڏهن ويساههُ ٿو نڪري.
سمونڊن جي تهن تائين،
وڃي درياههُ ٿو نڪري.
اوهانجي سخت لهجي مان،
پيو آڙاهُه ٿو نڪري.
چريو ٿي چنڊ جي پويان،
چڪوري چاهه ٿو نڪري.
ڏکن جي بند کوليءَ ۾،
خُدايا، ساهه ٿو نڪري.
**