پيار جا روپَ سارا نرالا ھُئا،
درد هوندي به دل ۾ جمالا ھُئا.
تنهنجي تصوير سامهون اچي جئن بيٺُس،
چَپَ خاموش ۽ نيڻ َ آلا ھُئا.
ھڪڙو افسوس ھُنَ جو ڪجي ڇو ڀلا،
دل ٽٽڻَ جا ته ٻيا ڀي حوالا ھُئا.
اڄُ انهن کي اسان ياد ناهيون رهيا،
اڳُ نوان روز ڏيندا جي نالا ھُئا.
پوءِ ڀي هر قدم اڳتي اڳتي رکيو،
پيرَ توڙي جو پنهنجا به ڇالا ھُئا.
ڪيئن آوازُ اُڀَّ کي ڪري پارُ ها،
مون ڏٺو اُڀَ جي درَ کي ته تالا ھُئا.
چنڊُ ترسي پيو رات ھُنَ جي مٿان،
چاندنيءَ پئي چُميا ھُنَ جا والا ھُئا.
**