تون جڏهن ڀي اچين ڀاڪرن ۾ ڀريو،
روح کي واس تنهنجي وڪوڙي ڇڏيو.
مون دريءَ جي وٿيءَ مان ڏٺو رات ٿي،
چنڊ سڏڪا ڀري پئي گھٽيءَ ۾ رنو.
هڪ اڄاتي سفر تي وڃون ٿا اسان،
ڪا صدا ڪو به آواز پويان نه ڏيو.
پاڻ ڌرتيءَ تي رهندي به وچ ۾ سدا،
آهي آڪاس جيڏو رهيو فاصلو.
روز “انجم” حياتي پئي جيءَ ۾،
حسرتن جو اڏي ٿي نئون مقبرو.
**