سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”اوجاڳن جا عڪس“ اوهان اڳيان حاضر آهي. ھي ڪتاب نامياري شاعر انجم قاضيءَ جي غزلن جو مجموعو آھي.
انجم قاضي جي شاعريءَ ۾ رومانس جا اهڙا رنگ چِٽيل آهن، جو پڙهندڙ سندس شعر جي سٽن ۾ گُم ٿي وڃي ٿو، ۽ عاشق مزاج ماڻھو ان شعر ۾ سمايل منطر نگاري ۾ پنهنجا رنگ محسوس ڪري ٿو، بيان ڪيل وارتا کيس پنهنجي حياتيءَ سان لاڳاپو رکندڙ داستان محسوس ٿئي ٿي.
انجم وٽ غزل جا ڪيئي سٽاوَ ۽ رديف اڻ ڇھيل آهن، جن ۾ هن جو فڪري پاسو بيحد سگهارو آهي.
هي ڪتاب مُرڪ پبليڪيشن پاران 2017ع ۾ ڇپايو ويو آھي. ٿورائتا آهيون مُرڪ پبليڪيشن جي سرواڻ مرتصيٰ لغاريءَ جا جنھن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي، مھربانيون انجم قاضيءَ جون جنھن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
وارَ ڇوڙي چنڊَ سامهون اچي بيهي رهي
باک ويلي چميو جئن گلن جو بدن.
نڪور خوابَ اسان جي اڳيان اچي بيٺا،
رَئي جي وَٽِ ۾ هوءَ وٽي ٿي آرزو،
ٿي رات وئي ڪيڏي، لمحن ۾ اُداسي آ.
ڪنهن ساريو هو، جو رستن کي هڏڪي آئي،
هزار سال پراڻي اسان جي تنهائي،
هڪ خواب کڻي راهه رُليا پاڻ هئاسين،
ٻاٽ ڪاريءَ مان اچو نڪري اَچو،
سلطنت جو ڀَلُ نه تون سلطان ڪر،
رهيو نه جو ڪڏهن به آ گمانَ ۾،
اندرُ خيال گھُري ٿو مونکان
اي عشق اَڄُ انتها ڪري ڇڏ،
اڄ ڪائي ڄڻ ڇيت چُڀي ٿي اندر ۾،
سانجھيءَ جي ويل آهي، رستا اداس آهن،
وري واءُ وانگي گھلي ٿا ڏسون،
هيءُ ڪهڙو وقت ايندو ٿو وڃي،
ڄڻ ازل کان ئي لهي فوٽ پاٿ تي،
ها جڏهن ڀي رات ٿي مون تي لهي،
آهي رهيو سدائين طوفان جو تسلسل،
اونداهو جيئن جيئن اڳتي پئي رستو ٿيندو ويو،
عجيب سانت جو هڪڙو آ شور ڌرتي تي،
اوهان کان جيئن ئي وسري ويا اسان آهيون،
هي ڪنهن جو واسُ اڃا آ صبا جي رستي ۾،
رات مون منظر ڏٺو آڪاس تي،
پاڻ ٺاهي پاڻ تي مرڪي پئي،
هر آدميءَ کي پنهنجي فڪرات جو تصور،
مرضيءَ سان پَلُ به پنهنجي، سگھجي نه جي خدايا!
اوچتو ڪلهه بي ڪفن منهنجون اکيون،
دل جي لڳيءَ جو منظر وسري نه ٿو اڃان،
حسين روز ڪيترا حجاب ٿا ٽڙن اڃا،
نئين صبح جي نئين روشنيءَ جو وطن،
ڇا ڇا ته خيالن ۾ احساسُ کڻي آئي،
ساڙ کائي ٿو سڙي پاڙو سڄو،
نوان هوءَ خمارن سندا کيت کيڙي،
سجَّ لٿي کان هلڪا هلڪا خيمي ۾،
شهر جا سارا هئا رستا ٿڪل،
ائين اچي پئي اڄ هوا کڙڪيءَ منجھان،
زلف تنهنجا ڇهي جا اچي ٿي هوا،
ائين مٺي! پنهنجي ڪهاڻي ٿي وئي،
پنهنجي محبت اها اڃا تائين،
جڏهن به ڪو ويساهه کسي ٿو،
اڄ به وينگس جون سرهاڻيون جاڳن ٿيون،
آهي رنگين سارو خاص ڳوٺ جو،
ڪنهن سوڳ جيان آهي اندر جي اڪيلائي،
رهيو هڪڙو اونداهه ڪارو هئو
ڪنهنجي ڳولها ۾ پيو لڇندو رهي،
تخليق کي ملي جئن وشواس جي اميري،
تيزيءَ سان ڊوڙ پائي، اڄ ٿو جديد دؤر،
ڪهڙا ٿا عشق ۾ هي مرحلا اچن،
وقت سان ڇا ڇا نظر ايندا رهيا،
آءُ هَلون سڀ پاڻ ٻئي رستا ڇڏي،
زندگيءَ کي نڪورو حوالو ڏئي،
ڏٺوسين آزمائي هر دعا تائين،
ڏسندي اکين سان پنهنجي حيرانُ ٿي وياسين،
جا پٿر وانگي لڳي ٿي ڇوڪري،
پاڻ دفنايا هُئا پنهنجا اکين ۾،
هو هليو ويندو هميشه لاءِ ڏسجانءِ،
مون سان منهنجو ڄڻ ڳالهائي پاڇو ٿو،
سوچيان پيو جي پنهنجي، هوءَ پوپري نه ٿيندي،
ڏور ڏاڍو اڃان ماڳ آهي پَري،
ڪلهه رات جو جُدا سڀ رستا ڪري هليو ويو،
سڀ ڪجھ ڇني اسان اڄ رستو جدا ڪيوسين،
زندگيءَ ۾ ڏار هاڻي ٿي رهيو آ.
آئي سانجھي وري سارَ جو کول دَرُ،
اُميدن کان خالي حياتي اسان جي.
جئن سکيءَ ورتو نئون هڪ روپ آ،
آسمان جي ڪجھ وٿيءَ جو ماڳ هو،
ڇڏي هليا ويا سڀيئي، جِئين ئي هڪ هُجوم ۾،
اُڀ کي جئن درياهه ڏسي ٿو،
ائين زندگي سموري گهاري ڇڏي اسان،
ٿورڙو اڳ ۾ اُٿي ويچارُ ڪر،
ساههُ پکيءَ جان اُڏري ويندو.
آءُ، پنهنجي هڪ نئين جوڙي دنيا.
آءُ خوشبوء کي کڻون ڀاڪر ڀري،
خواب، خوشبو ۽ هوا خيال ۾،
هوءَ جڏهن کان ڪامڻي آهي وري،
تون جڏهن ڀي اچين ڀاڪرن ۾ ڀريو،
اَڻِ ڄاڻُ ھيڪلو، تنهنجي جَھانَ ۾،
پيار جا روپَ سارا نرالا ھُئا،
شام ڇانئي ۽ منظر بدلجي ويا،
پيار اظھاري سگھيا سين ڪو نه ٻئي،
دَر، دريون ۽ گهر سڄو خاموش ھو،
سوين خواب پنھنجي اکين جي پلوَ ۾،
گھٽِي گھٽِي رُلي پئي خُمارَ ۾،
اکيون ٻوٽي آندائون اونداهيءَ ۾،
پنهنجا سارا خواب جلن ٿا اڄ تائين،
هو وٺي ڪاڏي الائي عشق ويو،
ڪيڏا سھڻا لڳندا آھن سانجهيءَ جو،
اونداهيءَ ۾ اونداهيءَ تي سوچي ٿو،
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
