اي عشق اَڄُ انتها ڪري ڇڏ،
اَنا سموري فنا ڪري ڇڏ.
نه سنڌُ ٽُٽَندي اسانجي جيئري،
وجودَ جا ڀل حِصا ڪري ڇڏ.
ڪندو نه ڪو ٻيو علاجُ پنهنجو،
اي وقت تون ئي دوا ڪري ڇڏ.
مان تنهنجي سامهون مِٽِي هان سائنڻ!
ڀَلِي تون خود کي ھَوا ڪري ڇڏ.
نه جيڪا جڳ کان ڪڏھن به وسري،
حيات اھڙي ڪَٿا ڪري ڇڏ.
چَرِي هي دل ضِدُ ڪَرِي پَئي جو،
ڪڏھن ته پورو خُدا ڪري ڇڏ.
ڀلي نه پنهنجو خُلوصُ ڄاڻن،
مگر تون انجم! وفا ڪري ڇڏ.
**