ڏسندي اکين سان پنهنجي حيرانُ ٿي وياسين،
هڪ عشق جي ڪري ئي انسان ٿي وياسين.
ڪوئي ڪڪر نه برسيو، گذري صديون ويون هن،
هي روح رِڻُ لڳي ٿو، ويران ٿي وياسين.
هڪ خواب ۾ ڏسان ٿو تون مان هَوا ۾ اُڏندي،
ڪلهه رات چنڊ تي ٻئي مهمان ٿي وياسين.
توکي سگهيو نه ماڻي هيڏي خلوص هوندي،
ائين وقت جي اکين ۾ ارمان ٿي وياسين.
هاڻي رنگين ڪوئي، منظر لڳي نه ٿو ڇو؟
هيڏي وڏي دنيا ۾ سنسان ٿي وياسين.
**