پير ۾ پازيب پائي ٿي هوا،
ڄڻ غزل ڪو گنگنائي ٿي هوا.
آنءُ بيٺو سوچ جي هان سمنڊ تي،
خيال جي اُڀ تي اُڏائي ٿي هوا.
بخملي تنهجو بدن چمندي مٺي!
هيجَ ۾ سڀ ڪجھ لُٽائي ٿي هوا.
مان وڃان اڳتي پيو وڌندو جيئين،
پوئتي واپس ورائي ٿي هوا.
هلندي هلندي اوچتو مونکان سدا،
هٿّ مان هٿ کي ڇڏائي ٿي هوا.
ٿا پکي تصوير ٺاهن ڍنڍ تيَ،
جن کي اُڀ جا رنگ لائي ٿي هوا.
**