روز ماري روز جيئاري پيو،
وقت ڪهڙا ڏيک ڏيکاري پَيو.
تيز ٿو طوفان ڇو ٿيندو وڃي،
هُو جڏهن ڀي ڪو ڏيئو ٻاري پيو.
توڙي جو ماري، وساري ٿو ڇڏينس،
پوءِ ڀي توکي اڃا ساري پيو.
زندگيءُ کان ڪيترو هو تنگ ٿي،
زندگي مجبور ائين گھاري پيو.
جئن چَوَن ماڻهو پَيا، ڪاٿي ائين،
گھاءُ ڪوئي وقت ميساري پيو.
ڪنهن وڏي ئي چوٽ کان گذريو هوندو،
ڪير ٿو ائين لُڙڪ نه ته هاري پيو.
**