رهيو هڪڙو اونداهه ڪارو هئو
سڄو پنهنجو جيون مونجھارو هئو.
لڳو رات بيٺي نديءَ جي مٿان،
ستارو ستارو اُڃارو هئو.
هجر جي جيئن شام آئي هئي،
۽ غمگين سارو نظارو هئو.
جئين سانوريءَ وار ڇوڙيا پئي،
هوا ڇيڙيو ٿي نغارو هئو.
اسان کي نصيبن ۾ هڪڙو دفعو،
مليو ٽهڪ شايد اُڌارو هئو.
ڪڏهن وقت مونسان، ڪڏهن مون وري،
ڪيو هڪ ٻئي سان گُذارو هئو.
اُتي پنهنجي ڪشتي ٻُڏي وئي، جتي،
“اکين جي اڳيان ئي ڪنارو هئو”
اهي ئي ڪڍي پير پنهنجا ويا،
ڏنو جن کي “انجم” سهارو هئو.
**
طرحي غزل