پيار اظھاري سگھيا سين ڪو نه ٻئي،
شرم کي ٽاري سگهيا سين ڪو نه ٻئي.
ھُون اڳي جو هيل تائين ڀي مٺي!
زَخمُ ميساري سگهيا سين ڪونه ٻئي.
ڪو نه بخشيندي ڪڏھن ڌرتي اهو،
ديپ جي ٻاري سگهيا سين ڪونه ٻئي.
ضابطا ٽوڙي اکيون روئي پيون،
درد کي ٽاري سگهيا سين ڪونه ٻئي.
وقت جي درياھَ ۾“انجم” اسان،
ناوَ کي تاري سگهيا سين ڪونه ٻئي.
**