تخليق کي ملي جئن وشواس جي اميري،
ماڻي وتي اسان آ احساس جي اميري.
ڌرتيءَ مٿان سدائين ظاهر ڪري بيهن ٿا،
هي چنڊ، هي ستارا، آڪاس جي اميري.
هر دؤر جو مصنّف حيران ٿي جهان ۾،
ڳائي ٿو سنڌ! تنهنجي اتهاس جي اميري.
توڙي جو زندگيءَ سان جھيڙي پوي ٿو ٿڪجي،
انسان سان رهي ته به ٿي آس جي اميري.
صحرا ۾ باهه وانگي سورج ٻري رهيو هو،
چوڏس زمين تي هئي بس تاس جي اميري.
هن شام جو هي منظر، ٿڌڙي هي هير هلڪي،
ارپي خيال کي ٿي ون واس جي اميري.
**