رات جو درد
غريبيءَ جي هئي چادر ۾ ويڙهيل دوستو الفت،
اميرن کي غريبن جي، تمنا پئي مهانگي آ.
ڏينهن آ منتظر رات پل پل پڪار،
اوج تي اي ”مسافر“ تنهنجي تات آ.
منهنجي دل آ سنڌڙي هوءَ سنڌوندي آ،
نظارن کي جنهن کان هي رنگت ملي آ.
ساهه منهنجي ۾ هُٻڪار جو گل ٽڙيو،
دل جي ڌرتيءَ مٿان، پيار جو گل ٽڙيو.
فياض جا غزل امر بڻيل آهن، جيسيتائين سنڌي قوم ۽ سنڌي ٻولي موجود آهي ۽ رهندي تيسيتائين فياض جا غزل به ان جو حصو رهندا ايندا. هن جي شاعريءَ ۾ انسانيت ۽ موضوع جي چونڊ پنهنجو الڳ مقام رکي ٿي. فياض ٻين ٻولين جا الفاظ پنهنجي شاعريءَ ۾ اهڙي ريت استعمال ڪيا اهن، جو محسوس ئي نه ٿو ٿئي ته هي ڪو ڌاريو لفظ آهي. اميد ته اڃا به وڌيڪ محنت ڪندو ۽ پنهنجي قوم کي نوان ڪتاب ڏيندو رهندو.
ڊاڪٽر زيب لاشاري