اکيون پُر نور هر چهرو پري هن ديس منهنجي ۾،
رهي ٿي سونهن ۾ ڀي تازگي، هن ديس منهنجي ۾.
ڀري پاڻيءَ جي گهاگهر ياد ساجن کي ڪري ٿي ۽،
خوشيءَ ۾ گيت ڳائي سانوري، هن ديس منهنجي ۾.
ڪِري ٿي ماڪ رحمت جي، وَسي بارش محبت جي،
رهي هر دل ٿي چاهت ۾ چري، هن ديس منهنجي ۾.
آ مرڪز علم جو، تهذيب ۽ فن جي علامت ڀي،
پَلي انسانيت جي زندگي، هن ديس منهنجي ۾.
جڏهن اڀري وفا جو نور پلجي ٿي ۽ نکري سونهن،
ڪري ٿو سج زمين سان دل لڳي، هن ديس منهنجي ۾.
”مسافر“ اڄ ڏکيو آ وقت پر ايئن تون نه ٿي بي چين،
سڀاڻي ٻهڪندي دل جي ڪَلي، هن ديس منهنجي ۾.