تو تي جلاد، ڪومل روح جي ڦٽڪار ٿي هوندي،
تو لئه ظالم، منهنجي وڍيل، زبان تلوار ٿي هوندي.
ٺٽي ۾ رقص ڪندڙ ڀي، هوائن کان پڇي ڏس تون،
شهيدن جي لهوءَ جي سنڌ ۾ هُٻڪار ٿي هوندي.
ڏنئي هر ماءُ جي جهوليءَ ۾ ٽهڪن جي تو عيوض لڙڪ،
تو تي لعنت جي هر هڪ ڳوٺ ۾، وسڪار ٿي هوندي.
ڪراچيءَ ۾ ڪيئي انسانيت جي جسم تي سوراخ،
مئل جسمن مان خوشبوءَ جي، تو کي للڪار ٿي هوندي.
ڪريل لاشن جي چهري تي، هي معصوميت جون ريکائون،
ستم جي رات ۾ ڪرڻن جي ڀرمار ٿي هوندي.
اسان پنبڙين سان ڪنڊا راهه جا چونڊيا ”مسافر“ لئه،
اٿو ساٿيو اوهان لاءِ، راهه ڀي هموار ٿي هوندي.