هوري هوري آ دنيا جي ڄاڻ ٿي ويئي،
دل منهنجي يارو دردن جي کاڻ ٿي ويئي.
سونهن جي موتين کي ملائي تنهنجي صورت ٺاهي،
هر سو تنهنجي حسن جي چانڊاڻ ٿي ويئي.
يادن جي لباس کي لڙڪن سان ايئن اُڻيو،
ڪنهن جي هٿ جي ٺهيل ڄڻ ڪا پهراڻ ٿي ويئي.
ڪالهه هيون تنهنجي سنگت ۾منهنجون ڳالهيون.
اڄ سا ڪهاڻي تولئه ڄڻ ته پراڻ ٿي ويئي.
هي شهر آهي پٿرن جو تون ڪر نه شڪايت،
تو کان ته ”مسافر“ قسمت اڻڄاڻ ٿي ويئي.