هر طرف منهنجي آڏو، درد غم جا جلسا هن،
هن هجوم دردن جي ۾ اُمنگ تنها هن.
رات جو تڪن تارا، ٿا رهن بي چينيءَ ۾،
هي جي ٿا مٽائن پاسا، اندر جا اڌما هن.
تنهنجي مُک ڏسڻ لئه يادن جو هڪ سهارو آ،
اي پرين تنهنجون يادون منهنجي لئه آئينا هن.
درد زخم سوچون ناڪام حسرتون يادون،
زندگيءَ کي گهارڻ جا هي سڀئي سهارا هن.
تون وفا جي نالي کان ڀي نا آشنا ٿي وئين،
خط گهٽيون وفا وارا، نقش تنهنجا پيرا هن.
هت ته رسم مقتل ۾، سڀ خوشيون ويون ڪُسجي،
سڪ جي گهر ”مسافر“ هت بس رڳو سڏڪا هن.