شاعري

خاموش مسافر

فياض بروھيءَ جي شاعري انساني احساسن جي ڀرڀور ترجماني ڪندي رهي آهي. اهي احساس، جيڪي اظهارڻ لاءِ لفظن جي ترتيب گهرن ٿا، اهي احساس جيڪي انسان لڪائڻ چاهي تہ لڪائي نہ سگهي ۽ ٻڌائڻ چاهي تہ بہ ٻڌائي نہ سگهي. ”خاموش مسافر“ غزل جو اهو ڳٽڪو آهي، جنهن ۾ ڪلاسيڪل، جديد ۽ روايتي غزل جا ٽئي نيم اوهان کي نظر ايندا. حالتن پٽاندر هڪ ليکڪ پنهنجو پاڻ ادب کي ارپيندو آيو آهي، ايئن ئي فياض ”مسافر“ بہ پنهنجو پاڻ کي حالتن حوالي ڪيو آهي.

Title Cover of book خاموش مسافر

دل منهنجي جي زمين تي ٿا روز زخم نسرن

دل منهنجي جي زمين تي ٿا روز زخم نسرن،
زخمن مٿان وري يادن جا گلاب اُسرن.

چهري تي نا اميدي، جا داغ هن لڳل پر،
لڙڪن منجهان خوشيءَ جا، هر پل ٿا ٽهڪ اُڀرن.

غم صورتون مٽائي هر قدم تي مليو آ،
رستو ڇڏيو مٽائي، هاڻي اوهان جي فڪرن .

هر شخص جا هي سپنا گل خواب ڄڻ پتيون هن،
قسمت جي تيز طوفان، ۾ روز پيا ٿا وکرن.

ڌرتي کي آهي روشن ڪيو ايئن چاهه وارن،
ڏس رات کي ڪيو آ، روشن هي چنڊ ڪرڻن.

بدصورتون جفا جون، هر پل ڏسي ٿي ڌرتي،
ڌرتي کان اي ”مسافر“، چهرا نه ٿا سي وسرن.