دنيا ۾ آس منهنجي، صحرا جو آ نمونو،
هي منهنجي دل آ چاهت، جو ڪو ڀڳل آئينو.
لب هن منهنجي پرينءَ جا، پارس جيان ته يارو،
هر مرڪ آ چپن تي، منڊيءَ مٿان نگينو.
محبوب جي پريشان زلفن ۾ دلڙي ڦاٿي،
طوفان جي ڪنن ۾ ڦاٿل هجي سفينو.
شبنم جيئن گلن کي ، هڪ زندگي ٿي بخشي،
تيئن مون کي تازگي ٿو بخشي، محبوب جو پسينو.
يادن جي آهٽن سان، ايئن نيڻ ٿا وسن ڄڻ،
اکڙيون ڪڪر ۽ هي دل، سانوڻ جو آ مهينو.
پيو ٿو سڙان ”مسافر“ تنها ايئن هجر ۾،
صحرا ۾ ڄڻ لڪل آ، قارون جو خزينو.