ياد جي فضا ۾ پکي ٿي ڦران ٿو،
بي خبر ٿي سفر، ايئن ڇو مان ڪيان ٿو.
هن ڀنل شام جي چائنٺ تي آءٌ ويهي،
پنهنجي دل جي ڏُکڻَ جو سبب ڳوليان ٿو.
هر نئين درد جي، پرهه شاخون ڪڍي ٿي،
آس جي درد تي پوءِ ڀي خوشيءَ لئه بيهان ٿو.
جيئن گلشن کي سرهاڻ گل ئي ڏين ٿا،
پنهنجي جذبن کي خوشبو تنهنجي مان ڏيان ٿو.
چاهه جي وڻ کي سائي ڪرڻ لئه ”مسافر“،
رت ۽ لڙڪن جو مان، ريج ڏيندو رهان ٿو.