تو بنا منهنجا جذبا، پيا سوڳ ڪن،
منهنجي اندر جا اُڌما، پيا سوڳ ڪن.
ويس ڪارا ڪيا، رات تو لئه مگر،
ڏينهن جا هي اُجالا، پيا سوڳ ڪن.
مون کي قلمي زهر جو نشانو ڪيئي،
سي لڳل سڀ نشانا، پيا سوڳ ڪن.
چنڊ چهرو وڻن ۾ لڪائي رُنو،
تن اکين جا ڪنارا، پيا سوڳ ڪن.
باهه تقدير جي ۾ سڙن خواب ٿا،
هي سڙيل خواب سهڻا، پيا سوڳ ڪن.
اڻ ڇپيل ئي رهيو زندگيءَ جو ڪتاب،
اي ”مسافر“ پنا ٿا، پيا سوڳ ڪن.