خوشيءَ جي دنيا ۾، بڻيا ڏک سهارا،
مون کان ڏور تون جيئنءَ، سنڌوءَ جا ڪنارا.
هي وکريل، ٽُٽل منهنجا سپنا فضا ۾،
ڏسي سڀ پيا ڪن، ٿا ماتم نظارا.
مان هر پل پچان ٿو، ڏکن جي بٺيءَ ۾،
۽ شعلئي ستم تي، سڙن ٿا ستارا.
بدن جي لهوءَ مان ۽ زخمي جگر مان،
تنهنجي لاءِ ٺهندا، اچڻ جا ڪي چارا.
وفا جي ته هر جوت مان چاهه وارا،
رڳو روشنيءَ جا ته ٺهندا منارا.
تون راهن ۾ خاموش گم آن ”مسافر“،
هي جيون آ ساگر، جي هڪ تيز ڌارا.