دليون گلڙن جون ڌڙڪيون جا بجا تنهنجي اچڻ سان يار،
ڪلين جا ڀي هٽڻ گهونگهٽ، لڳا تنهنجي اچڻ سان يار.
پنن ڪيا رقص ٽارين ڀي، پکين ڳايا خوشيءَ جا گيت،
لڳي موتي وسائڻ هي، فضا تنهنجي اچڻ سان يار.
تنهنجي قدمن جي آهٽ سان، ٿي سرگوشي گلن ۾ هئي،
وڻن نِوڙت ۾ هن سجدا ڪيا، تنهنجي اچڻ سان يار.
جهَڪي ٿي ڪوڪ ڪوئل جي، تنهنجي آواز جي آڏو،
ختم ٿي هر پکيءَ جي هر ادا، تنهنجي اچڻ سان يار.
اندر جي هير جي خوشبو ۽ ٿڌ سان پئي چمن مهڪيو،
شرم ۾ وئي ته شرمائي، هوا تنهنجي اچڻ سان يار.
”مسافر“ آجيان لئه ٿي هي ڌرتي ڀي وڇائي دل،
اچڻ واري گهڙي ٿي پئي، فدا تنهنجي اچڻ سان يار.