ناهي دل ٻار ان کي ڌتاري ڇڏيان،
قول ڪاغذ ته ناهن جو ساڙي ڇڏيان.
اي پرين ياد تنهنجي نه آهي لباس،
جنهن کي مان جسم تان، هاڻ لاهي ڇڏيان.
ياد تنهنجيءَ کي لڙڪن سان مان هر گهڙي،
روح پنهنجي سان ڌوئي اُجاري ڇڏيان.
ها ذهن جي ته هن، ماٿري کي مان ٿو،
تنهنجي سوچن جي خوشبوءَ سان واسي ڇڏيان.
پيار واريون اميدون نه آهن پکي،
جو ”مسافر“ انهن کي اُڏاري ڇڏيان.