شاعري

خاموش مسافر

فياض بروھيءَ جي شاعري انساني احساسن جي ڀرڀور ترجماني ڪندي رهي آهي. اهي احساس، جيڪي اظهارڻ لاءِ لفظن جي ترتيب گهرن ٿا، اهي احساس جيڪي انسان لڪائڻ چاهي تہ لڪائي نہ سگهي ۽ ٻڌائڻ چاهي تہ بہ ٻڌائي نہ سگهي. ”خاموش مسافر“ غزل جو اهو ڳٽڪو آهي، جنهن ۾ ڪلاسيڪل، جديد ۽ روايتي غزل جا ٽئي نيم اوهان کي نظر ايندا. حالتن پٽاندر هڪ ليکڪ پنهنجو پاڻ ادب کي ارپيندو آيو آهي، ايئن ئي فياض ”مسافر“ بہ پنهنجو پاڻ کي حالتن حوالي ڪيو آهي.

Title Cover of book خاموش مسافر

اوهان جو عطائون دعا ڪن ٿيون،

اوهان جو عطائون دعا ڪن ٿيون،
ڏنل چاهنائون، دعا ڪن ٿيون.

مان شايد هيس راهه جو ڪو پٿر،
ها پوءِ ڀي سزائون، دعا ڪن ٿيون.

گلن تي پَوَن پير تنهنجا جڏهن،
پَتين جون صدائون، دعا ڪن ٿيون.

تنهنجو نقش نيڻن،جي پردن تي پيو،
اکين جون ردائون، دعا ڪن ٿيون.

هوائن ۾ خوشبو آ شامل تنهنجي،
صنم هي هوائون، دعا ڪن ٿيون.

دوا ڀي شفا ڀي، ”مسافر“ جي تون،
دوائون شفائون، دعا ڪن ٿيون.