ڪنهن جا گهر پئي سڙيا، لوڪ ڏسندو رهيو،
ظلم جي انتها، لوڪ ڏسندو رهيو.
دشت هو باهه رت جو دريا پوءِ به هن،
علم اونچا ڪيا، لوڪ ڏسندو رهيو.
رات ڪاري ۾ خون جگر سان امن،
جا جلايا ڏيئا، لوڪ ڏسندو رهيو.
آرزو هئي ٽنگيل، وحشتن جي هٿان،
ڪنهنجا جذبا ڪُٺا، لوڪ ڏسندو رهيو.
هيون سدا سوچ تي، لوچ تي بندشون،
پئي وَسيا رت ڦڙا، لوڪ ڏسندو رهيو.
هن ”مسافر“ جو سڏ ڪنهن نه ورنايو پر،
بس ڪُسڻ جي ادا، لوڪ ڏسندو رهيو.