منهنجي دل آ سنڌڙي هوءَ سنڌوندي آ،
نظارن کي جنهن کان هي رنگت ملي آ.
هوا تنهنجي چهري جا رنگ ڇو اڏي ويا،
ڇا ساجن جي طرفان خبر ڪا بري آ.
ٽُٽي جا ڪڏهن نه، اها پت هجان مان،
دعا مون خدا کان، اها ئي گهري آ.
هو ساگر آ چاهت ، لهر مان ڪنارو،
لهر ڪاڻ ساحل جي، الفت وڌي آ.
هو گل آ مان سرهاڻ ان جي ”مسافر“،
تڏهن ان جي مون سان رفاقت ٺهي آ.