نفرت جو نگاهن سان اظهار ڪرين ڇو ٿو،
هن روح منهنجي گهايل، تي وار ڪرين ڇو ٿو.
ايندو آ شمع تي جيئن پروانو هميشه کان،
هن شمع کان پرواني کي ڌار ڪرين ڇو ٿو.
تون دل ته مون کي ڏيڻ جو، اقرار ڪيو هو پر،
اقرار ڪري مون سان، انڪار ڪرين ڇو ٿو.
آ چنڊ تنهنجو چهرو، مان رات جي اونداهي،
هن رات کان چانڊوڪي، تون ڌار ڪرين ڇو ٿو.
ڪَشتي هي ”مسافر“ جي، اُلفت جي بحر ۾ آ،
طوفان جيان تون ڀي رفتار ڪرين ڇو ٿو.