ڪالهه به ساڳيا سپنا هئا،
سور زخم ۽ صدما هئا.
ڏور ويا جي نظر کان سي،
ڪارا بادل وسڻا هئا.
تنهنجي ياد جو چنڊ چڙهيو،
چوڏس ٿي ويا، چمڪا هئا.
محنت مون ڏاڍي ڪئي پر،
نفرت- نقش نه ڊهڻا هئا.
جن دل کي هو جرڪايو،
چاهت جا ڪي ڪرڻا هئا.
رڻ ۾ ”مسافر“ ڀٽڪيا پئي،
اندر جا ڪي اُڌما هئا.