ڏور ٿي پاڻ کان، زندگي ڇو ڀلا،
وئي رُسي ايئن اسان، کان خوشي ڇو ڀلا.
تون نه سمجهي سگهين پيار منهنجو پرين،
پر ڪري نا سگهين دل لڳي ڇو ڀلا.
تو وساريو مگر حال ڏس اڄ ڪري،
ئي نٿي ياد بد قسمتي ڇو ڀلا.
رات ٽانڊاڻي، ڏينهن آڙاهه ٿيو،
ايتري بي قراري وڌي ڇو ڀلا.
مان ڪڏهن اک تنهنجيءَ جو به تارو هيس،
اڄ ٿي ايڏي مون کان بي رخي ڇو ڀلا.
راهه موڙي ويا، منهن پنهنجا دوستو،
ٿي وئي ڏور آوارگي ڇو ڀلا.
نيڻ رستا ”مسافر“ پلي پاڻ ويا،
پر چري دل مڃي ئي نٿي ڇو ڀلا.